Saat sabahın dokuzuydu. Bugün aslında büyük bir gündü onun için. Uzun yıllar sonra bir zamanlar sıkı dost olduğu Leyla ile buluşacaktı Deniz. Ortaokulda aynı sınıfta olmaları bağlarını yeşertmişti. Zamanla ne kadar kafa dengi olduklarını fark edip kısa zamanda yakın arkadaş olmuşlardı. Hayatın acısını, tatlısını beraber kucaklamışlardı. Öyle ki lisede farklı okullarda olmalarına karşın dostlukları hiç eksilmemişti. Herkesin imrenerek parmakla gösterdiği bir arkadaşlıktı onlarınki.

Ne var ki üniversitede yolları ayrılmıştı Deniz ve Leyla’nın. Her ne kadar uzakta olsalar da birbirlerinden, Deniz Leyla’nın onu unutmayacağını biliyordu. Lisede de böyle olmuştu ancak her ne zaman Deniz Leyla’ya ulaşmaya çalışsa bir türlü konuşamıyor, hasret gideremiyordu onunla. Ya hep kafasını kaşıyacak vakti yoktu ya da gelişigüzel bir şekilde sohbet edip, sesinde özleme dair hiçbir kırıntı olmadan telefonu sonlandırıyordu Leyla. Deniz ilk başlarda, “Herhalde yeni ortam olunca alışmaya çalışıyordur. Belki gerçekten yoğundur.” diye düşünüyordu ancak zamanla durumun öyle olmadığını anladı.

Leyla’dan gelen telefonlar günden güne azalıyordu. En…

Bir damla yağmur bi cift göze bedeldir. Her damla bir kalp için düşer. Kimisi yakar, kimisi de kurumuş kalbini yeşertir.

Kimi sert çarpar zemine , kimisi ise yumuşak bi iniş hazırlar kendine. Tek damla bazılarının hayal kapısını aralar.

Her damla bi kalbe , her yağmur bi hayal için düşer. Gözler ve zihin de bunun pusulasıdır. Gözler kalbin aynası ise yağmur da gözleri ve zihni birleştirip ortaya çıkaran binevi sihirli değnektir.

Koskocaman şehir…

Milyonlarca ses

Hiçbiri titretemiyor kalbimi geçmişten gelen o melodi gibi.

Belki de işin özü, görülmeyeni görebilmektir...

Ekin Su Bal

Yağmur, İstanbul’un eski taş sokaklarını döverken, Arda bir kafede oturmuş kahvesini karıştırıyordu. Gözleri dışarıdaki yağmur damlalarını izliyor, zihni ise yıllar öncesine savruluyordu. Her şeyin başladığı ve bittiği güne... İçindeki sessiz savaşın içinde kaybolmuştu ki, kapının açıldığını duydu.

İçeri giren kadını görür görmez zaman durdu. Ela…

Islak saçları omuzlarına dökülmüş, koyu mavi gözleri, karanlık bir okyanusun derinlikleri gibi bulanıktı. Bir an duraksadı, sonra gözleri Arda’yı buldu. Göz göze geldiklerinde, ikisi de içlerinde kabaran fırtınayı hissetti. Yılların getirdiği mesafe, şu an aralarındaki birkaç adımdan ibaretti.

Ela yavaşça yaklaştı, ama gözleri kaçamak bir haldeydi.

— “Merhaba, Arda.”

Arda, içinde yükselen duyguları bastırarak bir sigara yaktı.

yegâne ve hür

bir ağaç gibi sırtımı verdiğim.

berrak ve şırıl şırıl, zamana akan ırmaklar gibi.

büsbütün içinde dünyalık her şeyden arındığım.

cıvıl cıvıl ve dingin

bir kuş sesi gibi yorgunluğumu dindiren .

Kaner : tenimi böyle şeylerle kirletemem

Balca : aman bayada nayifmiş kocam

Balca : bana yakışmamış mı peki?

Kaner : sana yakışmayan birşey mi var sanki.

Bir dövme meselesi :)

Vicdan...

Ağır ve güçlü bir duyguydu. İnsan bu duyguyla nasıl baş edeceğini bilemez, bazen kalbin tam ortasına acı verip orayı yakıp geçerdi.

Kimsenin de kolay kolay taşıyabileceği bir duygu değildi. Bazıları bu duyguyu içinde bastırır ve görmezden gelirdi. Ama geçmişte veya gelecekte yaptığımız hataların üstü hiçbir zaman silinmezdi.

Bırak silinmeyi, üstü buğulanmazdı bile.

​O sakladığımız, bastırdığımız vicdan hiç beklemediğimiz bir şekilde ortaya dökülürdü. Kalbi sızlatır, gözde yaş bırakırdı.